به گزارش ایکنا، بیست و هفتمین سوره از قرآن کریم «نمل» (به معنای مورچه) نام دارد. این سوره که مکی است، چهل و هشتمین سورهای است که بر پیامبر(ص) نازل شده است. سوره نمل 93 آیه دارد که در جزءهای ۱۹ و ۲۰ قرآن جای گرفته است.
پرداختن به داستان مورچگان و حضرت سلیمان(ع) دلیل نامگذاری این سوره به نمل است. خداوند در این سوره با پرداختن به سرگذشت پنج پیامبر، موسی(ع)، داوود(ع)، سلیمان(ع)، صالح(ع) و لوط(ع)، به مؤمنان بشارت و به مشرکان بیم میدهد. در این سوره مطالبی درباره مسئله خداشناسی و نشانههای توحید و وقایع معاد نیز آمده است.
از جمله ویژگیهای این سوره، وجود دو «بسمالله الرحمن الرحیم» در این سوره است؛ یکی در ابتدای سوره و دیگری در ابتدای نامه حضرت سلیمان(ع) به ملکه سبأ (بلقیس) در آیه ۳۰ است.
علامه طباطبایی(ره) هدف اصلی سوره نمل را بشارت و انذار (بیمدادن) مردم دانسته است؛ به همین منظور به صورت مختصر به داستان برخی پیامبران از جمله موسی، داوود، سلیمان، صالح و لوط پرداخته و در ادامه آن به پارهای از اصول معارف مانند وحدانیت خدا در ربوبیت و معاد اشاره کرده است.
اشاره به علم بیپایان پروردگار و نظارت او بر همه چیز در عالم هستنی و حاکمیت او در میان بندگان که توجه به آن اثر تربیتی زیادی در انسان دارد از دیگر موضوعات مطرح در این سوره دانسته شده است. مسئله خداشناسی و نشانههای توحید و وقایع حَشْر و معاد از دیگر مطالبی است که در این سوره مطرح شده است.
در این سوره به صورت مفصل به داستان حضرت داوود و سلیمان پرداخته شده است. این داستانها که عبرتهای تأملبرانگیزی را در بر دارد به موضوعات متنوعی میپردازد، از جمله دادن دانش به داوود و سلیمان و میراث سلیمان از داوود و دانستن زبان پرندگان توسط سلیمان، گردآوری سپاهی از جن و انسان، گذر سلیمان از وادی مورچگان، غیبت هدهد، بازگشت هدهد و گزارش از سبا و ملکهاش و خورشیدپرستی آنان، نامه سلیمان به ملکه سبا، مشورت ملکه سبا با سران، هدیه فرستادن برای سلیمان، رد هدیه از سوی سلیمان و تهدید به حمله، درخواست سلیمان برای آوردن تخت ملکه سبا، آمدن ملکه سبا به نزد سلیمان و مشاهده تخت، ورود به کاخ سلیمان و شگفتی از آن و ایمان به خدا.
تلاوت جاودانه مصطفی اسماعیل از آیه 34 سوره نمل سال 1958
قَالَتْ إِنَّ الْمُلُوكَ إِذَا دَخَلُوا قَرْيَةً أَفْسَدُوهَا وَجَعَلُوا أَعِزَّةَ أَهْلِهَا أَذِلَّةً وَكَذَلِكَ يَفْعَلُونَ ﴿۳۴﴾
[ملكه] گفت پادشاهان چون به شهرى درآيند آن را تباه و عزيزانش را خوار مىگردانند و اين گونه مىكنند.
انتهای پیام