«میرو»؛ ادای دینی به شهدای سیستان + فیلم

فیلم «میرو» ساخته حسین ریگی یکی از آثار سینمایی حاضر در جشنواره فیلم فجر است که داستانی درباره حضور مردم سیستان در ۸ سال دفاع مقدس دارد.

داستان

«میرو» داستان پسر جوانی است که با کارهایش خانواده را عاصی کرده است. وی در سفری اجباری به منطقه جنگی رفته و  همین سفر سبب تحولاتی در او می‌شود. این قصه شاید در کارهای دیگری همچون «اخراجی‌ها» بازگو شده باشد اما شکل روایتی که در این کار می‌بینیم با آثار دیگر متفاوت است و تماشاگر با زوایای جدید از دفاع مقدس آشنا می‌شود.

قصه‌هایی چون «میرو» به مخاطب نشان می‌دهد درباره دفاع مقدس حرف برای زدن بسیار است کافیست بخواهیم در این حوزه کمی چشمان خود را باز کنیم. درضمن این فیلم به ما می‌گوید که هر آنچه در جنگ رخ داده تنها محدود به تهران و چند شهر دیگر نیست بلکه تمام جغرافیای ایران در هشت سال دفاع مقدس حضور داشته‌اند. داستان از افت و خیز‌های خوبی برخوردار است و قصه کش‌دار و طولانی نیست همچنین شخصیت‌پردازی در داستان انسجام خوبی دارد و شخصیت‌ها تکراری نیستند.

ساختار

حسین ریگی فیلمسازی از سرزمین سسیستان است. دلبستگی او به سرزمین مادری‌اش در کارهایش قابل لمس است. وی با آثاری که تولید می‌کند به مخاطب می‌گوید سیستان تنها به مواد مخدر و قاچاقچیان خلاصه نمی‌شود چون همیشه تصویرسازی که از این منطقه در آثار سینمایی صورت گرفته بر این مبنا بوده است. در «میرو» با آدم‌هایی رو‌به‌رو می‌شویم که خانواده برایشان اولویت است.

ریگی در فیلم کارگردانی قابل قبولی دارد به ویژه تصاویری که وی برای کارش انتخاب کرده بسیار شیرین و زیباست. در «میرو» جغرافیای زیبایی از چابهار را می‌بینیم. این منطقه دریایی از ثروت است که اگر مدیران به آن نظر مناسب داشته باشند اتفاقات خوبی برای این قسمت از کشورمان رقم خواهد خورد. درباره بازی‌ها هم باید گفت، بازی‌های دلچسبی را در فیلم می‌بینیم به ویژه سودابه بیضایی در نقش مادر میرو لحظاتی خوشایندی را در کار رقم زده است. دیگر بازیگران فیلم از جمله بازیگر نقش میرو هم توانسته بدون داشتن تجربه بازی نقش خود را به درستی ایفا کند.

فیلمبرداری این کار سرشار از زیبایی‌های بصری است زیرا طبیعتی را جلوی دوربین برده که کمتر در معرض دید مردم قرار گرفته است. یکی از شیرین‌ترین بخش‌های فیلم موسیقی محلی «میرو» است که ریشه در موسیقی هند دارد. موسیقی با کار همخوان بوده و بر درام کار افزوده است.

محتوا

مفاهیمی که در فیلم وجود دارد به خوبی پرداخت سینمایی شده البته در بخشی از فیلم شخصیت فرمانده کمی به سمت تیپ شدن رفته است اما در کل، اتفاق خوبی را در «میرو» شاهد هستیم.  درباره موضوع دفاع مقدس، نگاهی جدید مشاهده می‌شود بدون اینکه در فیلم جنگی در خط مقدم رخ دهد. این فیلم از سوی کارگردان به شهدای سیستان در هشت سال دفاع مقدس تقدیم شده است؛ خواسته‌ای که فیلم در رسیدن به آن موفق بوده است.

نکته دیگری که در «میرو» به آن نظر شده خانواده و مقام مادر است. مادر در این فیلم با هدایت‌های خود، پسر را به مسیر صحیح هدایت می‌کند. پدر نیز برای بیان عشق پدری خود به کلیشه‌های رایج متوسل نمی‌شود. عشق هم در «میرو» زبانی شیرین و محلی دارد که با کارهای شهری بسیار متفاوت است.

در انتها این فیلم سینمایی یک برداشت نقاشی گونه از چابهار است. این تولیدات باید بیشتر حمایت شوند تا بتوان تمام ایران را در سینما مشاهده کرد.

هومن اصلانی