خانه‌نشينی بانوان ايرانی + فیلم

رضاخان برای رسیدن به اهداف شوم خود و زدودن فرهنگ ملت مسلمان ایران، با به وجود آوردن محیطی رعب‌آور، به اقداماتی پرداخت که هدف از آن اقدامات در نهایت، اجرای مأموریت پلید خود یعنی کشف حجاب بود. از جمله اقدامات او صدور قانون «متحدالشکل نمودن البسه» بود. وی استفاده از کلاه تمام لبه یا شاپو را برای مردان الزامی اعلام و دستور جلب اشخاص بدون کلاه شاپو را صادر کرد. او همچنین استفاده از لباس روحانیت را ممنوع و منوط به اخذ اجازه قرار داد. برگزاری مجالس عزاداری و روضه نیز موکول به کسب اجازه از شهربانی شد که غالباً شهربانی از صدور اجازه برای برگزاری مجالس خودداری می‌کرد. پوشش و لباس مردم هر جامعه نشان از هویت و فرهنگ آن سرزمین دارد. در كشوری همچون ایران كه دین در تمامی زمینه‌های زندگی مردم از نقش و جایگاه مهمی برخوردار است و بخشی از فرهنگ را تشكیل می‌دهد، لباس و نوع پوشش افراد نیز از این مقوله تأثیر می‌پذیرد. بدین شكل پاسداری و ارج نهادن به این ارزش و هنجار اجتماعی دارای بُعد ملی و دینی است. 

رضاخان در سفر به تركیه در سال 1313 تحت تأثیر تغییرات غربی كردن جامعه مسلمان تركیه به رهبری «مصطفی كمال آتاتورک» قرار گرفت لذا شدیدتر از گذشته در راستای اسلام‌زدایی گام برداشت. در پی این سفر، رضاخان در بهمن 1313، در مراسم افتتاح دانشگاه تهران به دانشجویان دختر دستور داد بدون حجاب به تحصیل بپردازند. اقدامات رضاخان در زمینه حجاب‌زدایی واكنش و مخالفت‌های زیادی را از سوی مردم و روحانیت به‌دنبال داشت كه سركوب قیام مسجد گوهرشاد و كشتار مردم از آن جمله است.

رضاخان حدود شش ماه پس از این اقدام نامطلوب با بی‌اعتنایی به اعتراض‌ها در 17 دی‌ماه سال 1314 در جشن فارغ‌التحصیلی دانشسرای مقدماتی دختران در تهران، قانون كشف حجاب زنان را به‌طور رسمی اعلام و خود به اتفاق همسر و دخترانش كه بدون حجاب بودند، در این جشن شركت و سخنرانی كرد. از آن پس دوره سیاه زنان ایران در تاریخ شروع و از فردای آن روز، چادر سر كردن در خیابان‌های تهران ممنوع شد و دولت و سایر دستگاه‌های اجرایی متعهد شدند برای پیشبرد این طرح در استان‌های مختلف تلاش كنند.

با وجودی كه دولت تلاش كرد عده‌ای از علمای سرشناس را مجبور كند در جشن‌های بی‌‌حجابی حضور یابند یا با تأیید خود آن را مجاز شمارند اما اكثر آنها از این كار خودداری كردند.كشف حجاب كه از بروز بحران حقوقی زنان در جامعه سنتی ایران در رژیم پهلوی حكایت داشت، زنان را به عناصر و ابزار نوگرایی آن دوران تبدیل كرده بود. اما با سقوط رضاشاه و به‌علت ناتوانی حكومت و برخی ملاحظات دیگر، سختگیری درباره حجاب نیز به بوته فراموشی سپرده شد و دولت جدید تحت فشار اعتراضات روحانیان و خواست عمومی، زنان را در انتخاب حجاب تا حدودی آزاد گذاشت.