حسرتی برای بازگشت به روزهای خوش گذشته

نهمین روز ذی‌الحجه یا روز عرفه یکی از ایام‌الله مقدس این ماه مبارک بوده که در آن حجاج با ورود به صحرای عرفات برای پاک و مطهر شدن خود در پیشگاه خداوند متعال در این صحرای عرفات به راز و نیاز و گریه وتضرع متوسل می‌شوند. و خوشا به حال آنانکه در این صحرای بخشش ودر زیر آفتاب سوزان همچون ابراهیم خلیل که از آتش خشم نمرودیان رهایی یافت، از آتش گناهان و ناپاکی‌ها رهایی یافته و بدون تحمل بار گناهان بسیارسر بر آستان حضرت اقدس بگذارند و حج ابراهیمی را به جا آورند.

هرچند این روز، امسال برای بسیاری از حجاج یادآور خاطرات گرانسنگی است که تجربه دوباره آن برایشان آرزوی دیرینه‎ایست اما هستند کسانی که از سال های دور منتظرند تا روزی مثل امروز قرعه به نامشان در بیاید و امروز را تجربه پاک ومطهر شدن در پیشگاه الهی را داشته باشند، اما ویروس منحوس کرونا این آرزوی دیرینه آن‌ها که در حال تحقق یافتن بود، را بازهم به یک آرزوی با حسرت دیگر تبدیل کرد.

آری امسال نگاه کردن به تصاویر تلویزیونی و دیدن انجام ارکان حج تمتع آن هم با آن تعداد محدود دل هر مسلمانی را به درد می‌آورد و آه و حسرت داشته‌هایی را که قدردانش نبودیم را برایمان یادآور می‌شود.

آری امسال؛ دل هر مسلمانی از خلوت بودن صحرای عرفات زخم شده و امروز فرصتی است تا مسلمانان با گریه، زاری و تضرع به دور از صحرای عرفات سر بر آستان حضرت دوست بگذارند و از پیشگاه قدرت لایزال الهی طلب روزهای گذشته و کنگره عظیم حج را داشته باشند.

امروز وقت آن است تا از فرصت دعا ونیایش در روز عرفه نهایت استفاده را برده و بار دیگر با طلب مغفرت و استغفار از خداوند متعال بخواهیم تا راهی برای رهایی از این ویروس منحوس و فرصتی دیگر برای برگزاری تجمعات اسلامی به ما بدهد.

امروز اگر کرونا، فرصت تجمعاتی همچون نماز جمعه، شب‌های قدر، اعتکاف، نمازهای عیدین و از همه مهم‌ترحج را از ما گرفته و دل همه ما را به در آورده است اما فرصتی برای بندگی، طاعات، عبادات، دعا ونیایش‌های فردی است تا نشان دهیم که قدردان خداوند رحمان و رحیمی هستیم که بار دیگر فرصت بازگشت به روزهای خوش را به ما خواهد داد.

براستی در سایه اسلام ناب محمدی چه داشته‌های متعالی داشتیم و قدردان نبودیم، چه فرصت‌های با هم بودن‌هایی را داشتیم و به راحتی از کنار آن‌ها گذشتیم و چه فرصت در کنارهم بودن‌هایی که با حضور در آن حال دل همه ما خوب بود را داشتیم و قدرش را نمی دانستیم.

چه زیبا بود، دست‌هایی که در نمازهای جمعه برای طلب شفای بیماران، نجات در راه ماندگان، رهایی حبس شدگان و طلب مغفرت بلند می‌شد و با اشک و گریه همزمان نمازگزاران از آستان حضرت دوست طلب می‌شد و چه زیبا بود پخش نقل و شیرینی بعد از شفا و رهایی در جمعه‌های آینده. و این حس چه زیبا بود که خدا همین نزدیکی‌هاست و قدردانش نبودیم.

چه زیبا بود، تصاویری که از حجاجمان در سرزمین وحی و از صحنه‌های ورود به سرزمین عرفات، احرام بستن‌ها، سرتراشیدن‌ها، شیطان رجم کردن‌هایشان برایمان می‌فرستادند و خوشحالی زاید الوصفی در دل وجان ما ایجاد می‌شد، هر چند از آن سرزمین دور بودیم اما حس و حالمان با حضور خانواده‌هایمان دگرگون بود و قدرش را ندانستیم.

اما امسال؛ خلوت و حضور اندک حجاج دور بیت‌الحرام دل هر مسلمانی را آزرده کرده است و وقت آن رسیده تا دست‌ها را به دست‌های هم گره زده و از ذات احدیت فرصت دوباره حضور در آستان بیکران الهی در حج ابراهیمی را به ما بدهد و تمام جهان را از وجود این ویروس منحوس پاک گرداند تا سال دیگر کنگره عظیم حج را با حضور تمام مسلمانان جهان داشته باشیم.

يادداشت از مليحه سيفي