به گزارش ایکنا، محسن اسماعیلی، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران و نهجالبلاغهپژوه، در یازدهمین بخش از درسگفتارهای علوی میگوید: پُرگویی آفت روزگار ماست. زیاد سخن گفتن از مشکلات ماست. در دنیایی که ما زندگی میکنیم همه به دنبال گزیدهها هستند. حتی کتاب هم میخواهند بخوانند کتب خلاصه را میپسندند و غذا را هم که میخواهند بخورند غذای آماده استفاده میکنند.
کمتر کسی فرصت دارد تا به پُرگوییهای دیگران گوش فرا بدهد. خود ما وقتی ببینیم کسی زیاد حرف میزند ممکن است شرم کنیم و رویمان نشود به او بگوییم، اما در دل خسته میشویم.
آدمی که زیاد حرف میزند موقعیت اجتماعی و محبوبیت عمومیاش را از دست میدهد، اما مهمتر اینکه وقتی ما زیاد حرف میزنیم، کم فکر میکنیم. وقتی توان و فرصتمان را صرف گفتن میکنیم، توان و فرصتی برای فکر کردن پیدا نمیکنیم و به این دلیل است که پُرگوها دچار خطای بیشتری هم میشوند.
امیرمؤمنان(ع) بسیار کوتاه و زیبا به این نکته اشاره کردند: «إِذَا تَمَّ الْعَقْلُ نَقَصَ الْكَلَامُ»، نشانه اینکه عقل کسی کامل است، این است که گفتار او اندک است و پُرگفتاری نشانه کماندیشگی و خطای بیشتر است.
انتهای پیام