3 گروه پرخطر و بی‌دفاع در برابر کرونا
آسیب‌شناس و رفتارشناس اجتماعی کشورمان ضمن هشدار درباره انتقال ویروس کرونا از سوی گروه‌های آسیب‌پذیر کودکان کار خیابان، زباله‌گردها و معتادان متجاهر، خواستار توجه ستاد مقابله با ویروس کرونا به وضعیت این افراد جامعه شد.
مجید ابهری، آسیب‌شناس و رفتارشناس کشورمان، طی یادداشتی ارسالی به ایکنا، از وضعیت کودکان کار خیابان و زباله‌گردها در شرایط کنونی شیوع کرونا ابراز نگرانی کرده و خواستار توجه ستاد فرماندهی مقابله با کرونا به این قشر بسیار آسیب‌پذیر شده است. در این یادداشت آمده است:
در هنگام بروز بسیاری از آسیب‌های طبیعی مثل سیل و زلزله و بیماری‌های همه‌گیر اقشاری از هر جامعه باید بیشتر مورد توجه قرار گیرند. همان‌طور که به خاطر ساختار فیزیکی و بدنی، سالمندان، بیماران و کسانی که دارای بیماری‌های خاص هستند در بحران بروز ویروس کرونا بیشتر مورد توجه هستند، اقشار دیگری نیز وجود دارند که در این هنگامه باید نهادهای بهداشتی و درمانی، مردم، خیران و نیکوکاران بیشتر به فکر آنها باشند.
این افراد را می‌توان براساس بالا بودن درجه خطر ابتلا، به چند گروه تفکیک کرد. در گروه اول؛ کودکان کار در خیابان، کودکانی که سر چهارراه‌ها اقلامی را می‌فروشند و یا اقدام به تمیز کردن شیشه اتومبیل‌ها می‌کنند، قرار دارند.
دست‌ها، صورت‌ها و پاهای این کودکان بیانگر این حقیقت است که 10 تا 15 روز از شستن آنها می‌گذرد. بهداشت فردی این کودکان و اینکه در معرض انواع آلودگی‌های تنفسی و پوستی قرار دارند و غذاهای پس‌مانده را می‌خورند و به بیماری‌های گوارشی مبتلا هستند، آنها را در مقابل ویروس کرونا بسیار آسیب‌پذیرتر کرده است.
اخیراً نیز به بهانه نزدیکی به پایان سال چهره‌های سیاه شده از دوده این کودکان و ادای حاجی فیروز را در آوردن، بهانه‌ای برای کسب و کار آنها شده است. 40 سال است که در زمینه آسیب‌های اجتماعی به صورت نظری و میدانی فعالیت می‌کنم اما هنوز متوجه نشده‌ام بالاخره کدام نهاد و چه سازمانی مسئول جمع‌آوری و یا حداقل نظارت و کنترل این کودکان است.
البته خاطرنشان می‌کنم که نباید کودکان کار خیابان را با کودکان کار اشتباه گرفت چرا که کودکان کار در معرض دید مردم نیستند. کودکان کار در کارگاه‌های غیرقانونی زیرزمینی مثل صابون‌پزی‌ها، شیشه‌گری‌ها، ریخته‌گری‌ها و ... کار می‌کنند. این کودکان مظلوم کودکی را تجربه نکرده و بدون گذراندن دوران جوانی به پیری زودرس می‌رسند و دارای انواع بیماری‌های ریوی، پوستی و ... هستند و مورد آزار جنسی و تنبیه بدنی بزرگ‌ترها در کارگاه‌‌ها قرار می‌گیرند.
اگر بخواهیم بگوییم سازمان بهزیستی متولی این کودکان است، این سازمان با تعدد وظایف و محدودیت امکانات این توانایی را کمتر دارد و شهرداری‌ها باید با امکانات گسترده زیرساختی خود به کمک بهزیستی بروند.
در گروه دوم کودکان و نوجوانان زباله‌گرد یعنی همان بچه‌هایی که کیسه به دست در سطل‌های زباله به دنبال ضایعات می‌گردند قرار دارند. این کودکان اغلب خوراک تبلیغاتی و سوژه‌های تصویربرداری بیگانگان قرار می‌گیرند تا علیه نظام سم‌پاشی شود. اینها عوامل مافیای کیسه به دستان هستند که برای بزرگ‌ترهای خود زباله‌های قابل بازیافت را جمع می‌کنند. اگر سری به میدان خراسان و مناطق جنوبی تهران بزنیم در گاراژها و انبارهای مخروبه شاهد خرید و فروش و انبار قوطی های پلاستیکی، فلزی و حلبی و ... خواهیم بود که دلالان درجه پایین خریداری کرده و به دلالان درجه بالاتر می‌فروشند و در نهایت به صنایع دسته دوم و سوم فروخته می‌شود تا از بازیافت این اقلام وسایل پلاستیکی دسته دوم، کیسه زباله و ... تولید شود.
متأسفانه هیچ گونه نظارتی بر بهداشتی بودن این گونه اقلام تولیدی نیز وجود ندارد، حتی گاهی زباله‌های بیمارستانی مانند سرنگ و کیسه‌های سرم نیز در این اقلام بازیافتی به کار برده می‌شود که از نظر بهداشتی بسیار خطرناک است.
گروه سوم معتادان بی‌خانمان یا کارتن‌خواب‌ها هستند که اغلب در بیغوله‌ها و ساختمان‌های نیمه تمام و ... مسکن گزیده‌اند و گاهی به سامان‌سراها و مددسراهای شهرداری برای اقامت شبانه می‌روند و لقمه نانی برای خوردن می‌گیرند. این گروه معدنی از آلودگی هستند. برخی از آنها معتادان تزریقی هستند و بر بدنشان زخم‌های عمیق و آزار دهنده‌ای وجود دارد.
به علت محدود بودن ظرفیت پذیرش سامان‌سراها در شب‌های سرد زمستان شاهد وجود تعداد زیادی افراد کف خواب هم هستیم. برخی دیگر در دالان‌ها و کوریدورها می‌خوابند تا یخ نزنند و تا صبح زنده بمانند.
البته حاشیه‌نشین‌ها و افرادی که در کانکس‌ها و مخروبه‌های حاشیه شهر زندگی و صبح‌ها برای دست‌فروشی و تکدی‌گری به شهر می‌آیند و شب‌ها به حاشیه شهرها بازمی‌گردند را نباید فراموش کرد. به خاطر محدود بودن امکانات بهداشتی، استحمام و حفظ بهداشت برای این گروه نیز بسیار دشوار است.
بنابراین گروه‌های گفته شده به انبار متحرک انواع ویروس‌ها تبدیل می‌شوند و حفظ سلامت و بهداشت یک شهر با وجود افرادی که به طور دائم در حرکت هستند فایده چندانی ندارد، مگر اینکه برنامه‌ریزی اساسی برای این افراد انجام شود. پس لازم است ستاد فرماندهی مقابله با کرونا به فکر این افراد که خود خطر بزرگی برای انتقال ویروس کرونا هستند، باشد و با تمرکز سیاست‌گذاری‌ها و برنامه‌ریزی‌ها و متمرکز کردن امکانات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری خود، فکری به حال این افراد کند.
انتهای پیام
