به گزارش ایکنا از اردبیل، علی بن محمد(ع) مشهور به امام هادی(ع) و امام علیالنقی(ع)، امام دهم شیعیان بوده و آن حضرت در سال ۲۱۲ ه.ق دیده به جهان گشود و در سال ۲۲۰ ه.ق منصب امامت از پدر بزرگوارشان به آن حضرت منتقل شد.
مدت امامت آن حضرت حدود ۳۴ سال است و در سال ۲۵۴ ه.ق به دست معتمد عباسی به شهادت رسیدند، ایشان دهمین امام شیعیان و فرزند امام جواد(ع) هستند و امام هادی(ع) در مدت ۳۴ سال امامت شیعیان را برعهده داشتند.
آن حضرت، در سال ۲۵۴ هجری قمری در شهر مدینه به دست متوکل عباسی به شهادت رسیدند و مزار امام هادی(ع) در کنار پسرشان در سامرا قرار دارد.
«الدُّنْیا سُوقٌ رَبِحَ فیها قَوْمٌ وَ خَسِرَ آخَرُونَ؛ دنیا همانند بازارى است که عدّهاى در آن سود مىبرند و عدّهاى دیگر ضرر و خسارت متحمّل مىشوند»؛ «النّاسُ فِى الدُّنْیا بِالاْمْوالِ وَ فِى الآخِرَةِ بِالاْعْمالِ؛ مردم در دنیا به وسیله ثروت و تجملات شهرت مىیابند ولى در آخرت به وسیله اعمال محاسبه و پاداش داده خواهند شد»؛ «مَنْ رَضِىَ عَنْ نَفْسِهِ کثُرَ السّاخِطُونَ عَلَیهِ؛ هر که از خود راضى باشد بدگویان او زیاد خواهند شد».
«اِنّ اللّهَ جَعَلَ الدّنیا دارَ بَلْوى وَالآخِرَةَ دارَ عُقْبى، وَ جَعَلَ بَلْوى الدّنیا لِثوابِ الاْخِرَةِ سَبَباً وَ ثَوابَ الاْخِرَةِ مِنْ بَلْوَى الدّنیا عِوَضا؛ همانا خداوند، دنیا را جایگاه بلاها و امتحانات و مشکلات قرار داد و آخرت را جایگاه نتیجهگیرى زحمات، پس بلاها و زحمات و سختىهاى دنیا را وسیله رسیدن به مقامات آخرت قرار داد و اجر و پاداش زحمات دنیا را در آخرت عطا مىفرماید».
«الْعُجْبُ صارِفٌ عَنْ طلب الْعِلْمِ، داعٍ إلىَ الْغَمْطِ وَالْجَهْلِ؛ خودبینى و غرور، انسان را از تحصیل علوم باز مىدارد و به سمت حقارت و نادانى مىکشاند.» و از امام هادی(ع) معنای حلم را پرسیدند. فرمودند: مالک نفس خود باشی و خشم خود را با وجود قدرت و توانایی بر انتقام، فرو خوری.
امام هادی(ع) در شهر سامرا به شهادت رسیدند، در مورد شهادت امام هادی(ع) و قاتل آن حضرت اختلاف است: برخی معتمد عباسی را قاتل آن حضرت میدانند(یعنی این واقعه در زمان خلافت معتمد رخ داده است) و به عقیده برخی دیگر معتز عباسی، فرمان قتل آن بزرگوار را صادر و معتمد آن را اجرا کرد(یعنی این واقعه در زمان خلافت معتز روی داده است).
پس از شهادت، امام حسن عسکری(ع) بر پیکر مطهر پدر خویش نماز گزارد و پس از تشییع جنازه، ایشان را در منزل خویش به خاک سپردند.
منبع: مستدرک الوسائل، ج 11، ص 292
انتهای پیام