تحقیر و استخفاف امر به معروف و نهی از منکر در جوامع اسلامی

گاهى ما امر به معروف و نهى از منكر مى‌كنيم ولى نه تنها به اين اصل ارزش نمى‏‌دهيم بلكه ارزشش را پايين مى‌‏آوريم. الآن در ذهن عامه مردم، به چه مى‏‌گويند امر به معروف و نهى از منكر؟ يك مسائل جزئى،  نمى‏گويم مسائل نادرست (بعضى از آنها نادرست هم هست) ولى اين‌ها وقتى در كلّش واقع شود زيباست.           

مثلًا اگر امر به معروف و نهى از منكرِ كسى فقط اين باشد كه آقا! اين انگشتر طلا را از دستت بيرون بياور، اين در جاى خودش درست است، حرف درستى است اما نه اينكه انسان هيچ منكرى را نبيند جز همين يكى، جز مسئله ريش، جز مسائل مربوط به مثلًا كت و شلوار. حال وقتى كه نهى از منكر ما در اين حد بخواهد تنزل كند، ما اين اصل را پايين آورده‌ايم، حقير و كوچك كرده‏‌ايم.

آن آمر به معروف و ناهى از منكرهايى كه در كشور سعودى هستند، آبروى امر به معروف و نهى از منكر را برده‏‌اند؛ فقط يك شلّاق به دست گرفته كه كسى مثلًا [كعبه يا ضريح پيغمبر را] نبوسد. اين ديگر شد نهى از منكر!

ولى حسين(ع) را ببينيد! امر به معروف و نهى از منكر، كار او بود از بيخ و بن. به تمام معروفهاى اسلام نظر داشت و فهرست مى‌داد و نيز به تمام منكرهاى جهان اسلام. مى‏‌گفت: اولين و بزرگترين منكر جهان اسلام خود يزيد است. (ادامه دارد)